“കഠിന അദ്ധ്വാനത്തിലൂടെ കളരികളില്‍ പഠിച്ച് എല്ലാ നിലക്കും നാന്നയി അരങ്ങില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ കഴിവു സിദ്ധിച്ച എത്ര മികച്ച കലാകാരന് ആയാലും തന്റെ കഴിവു പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടത്ര വേദികള്‍ കിട്ടുമ്പോഴാണു ആ കലാകാരനു വളരുവാന്‍ കഴിയുന്നത്.”ഗോപിആശാന്റെ ഉല്‍ഘാടന പ്രസ്മ്ഗത്തിലെ ഒരു ഭാഗത്തിന്റെ ചുരുക്കം ഇങ്ങനെ ആയിരുന്നു. ഇന്നത്തെ പുതിയ തലമുറക്കു വേദികള്‍ കിട്റ്റുന്നതിനേക്കാള്‍ കഷ്ടപ്പാട്ആയിരുന്നു മുമ്പ് എന
്നും അദ്ദേഹം ഓര്‍മ്മിച്ചു. ”ഈ പ്രസംഗത്തിലെ ഈ ഭാഗത്തിലെ ആശയത്തെ കുറിച്ച് ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ എനിക്കുണ്ടായ ഒരു സംശയവും അതു തന്നെ ആണു. കഥകളി പഠിച്ച് പുറത്തിറങ്ങുന്ന ഏറ്റവും കഴിവുറ്റ തുടക്കക്കാരനായ ഒരു കലാകാരനു വേദി ലഭിക്കാനുള്ള എന്തു സാധ്യത ആണു ഇന്നു കഥകളി ലോകത്തുള്ളത്? അതിനുള്ള എന്തെങ്കിലും പരിശീലനം പഠനകാലത്ത് അവര്‍ക്കു ലഭിക്കാറുണ്ടോ(ഒരു വിഡ്ധി ചോദ്യമെന്നു കരുതിയേക്കാം-മറ്റു പലമേഖലകളിലും പുബ്ലിക് റിലേഷന്‍സ് ,തുടങ്ങി ബാഹ്യലോകവുമായി പയറ്റി നില്‍ക്കാനുള്ള ചില സ്റ്റ്രാറ്റജികള്‍ അവരുടെ സിലബസ്സിന്റെ ഭാഗമായി ഉള്‍പ്പെടുത്താറുണ്ടെന്നു കേട്ടിട്ടുണ്ട് )അതു പോലെ കഥകളി ആസ്വാദക സമൂഹത്തിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നു ഈ പുതിയ കലാകരമാറ്ക്കായി എത്രമാത്രം പ്രാധാന്യം നല്‍കാറുണ്ട്.അരങ്ങ ,തിരനോട്ടം എന്നിവ പോലുള്ള സംഘടനകളോ,പരിപാടികളോ ഈ മേഖലയില്‍ ചെയ്യുന്ന സേവനങ്ങള്‍ വലുതു തന്നെ അണു. എങ്കിലും..ഇനിയും ഇത്തരം പുതിയ ചിന്തകളും പ്രവറ്ത്തനങ്ങലും ആവശ്യമല്ലേ..?ഒരു കലാകാരന് എങ്ങിനെ ആണു പാര്ശ്വവല്ക്കരിക്കപ്പെടുന്നത
തന്നെ ആണു എന്റെ സംശയം
.#
ഓരോ കലാരൂപതിനും അതിന്റേതായ ആസ്വാദകര് ഉണ്ട്. ചിലതിനു ആസ്വാദകര് ഒരുപാടു ഉണ്ടായിരിക്കാം . ചിലതിനു വളരെ കുറവും . എന്ന് വച്ച ആസ്വാദകര് കൂടുതല് ഉള്ളതെല്ലാം നല്ലത് എന്നോ മറ്റുള്ളവ മോശം എന്നോ വിധി പറയുന്നത് ബാലിശം മാത്രം .ജനകീയതയുടെ കാര്യവും ഇങ്ങനെ തന്നെ.ഏളുപ്പത്തില് ജനഹ്രുദയത്തില് എത്തുന്നതിനെ വേണമെങ്കില് ജനകീയം എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കാം . ആ അര്ത്ഥത്തില് നോക്കിയാല് കഥകളിയും കൂറ്റിയാട്ടവും ഒന്നും ജനകീയമല്ല എന്നു പറയാം. അങ്ങനെ ജനങ്ങള്ക്കു എന്തെങ്കിലും സന്ദേശം കൊടുക്കാനോ എല്ലാവരേയും രസിപ്പികാനോ ഉദ്ദേശിച്ച് ഉണ്ടാക്കിയതല്ല ഈ കലാരൂപങ്ങള്. അതിനെ ആഴത്തില് അറിയാന് ഇനിയും ഏറെ എന്ന തരത്തില് ആ കലയെ ആസ്വദിക്കന് ശ്രമിക്കുന്നവര്ക്ക് ആസ്വാദനത്തിന്റേതായ വിവിധ തലങ്ങള് ഉള്ച്ചേര്ത്ത് രൂപപ്പെട്ട ഈ കല “ആര്ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലാവില്ല,ജനകീയമാക്കണം
